لشکرکشی دوباره برای هیچ/ نشانه گیری به سیبل سقوط

بررسی رشته‌های ورزشی در المپیک

برای رشته‌ای که در دوره قبل طلا گرفته، اتفاقات بازی‌های المپیک پاریس یک سقوط آزاد محسوب می‌شود.

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آیت البرز، المپیک برای ورزش ایران با ۱۲ مدال رنگارنگ و جایگاه ۲۱ جهان به پایان رسید تا یکی از درخشانترین نتایج اودار المپیک را تجربه کنیم، اما این درخشش تنها محصول عملکرد دو رشته کشتی و تکواندو بود. بقیه رشته‌های ایران در پاریس در کسب مدال و موفقیت ناکام بودند اگرچه در این میان برخی‌ها همانند سنگنوردی و ژیمناستیک در نخستین حضور خود پس از چند دهه نتیجه قابل قبولی گرفتند و به نزدیکی مدال رسیدند و با توجه به شرایط و امکانات باید به آنها نمره قبولی داد.

با این وجود سایر رشته‌های ایران در این رقابت‌ها ناکام محض بودند و نمایندگان آنها حتی به مراحل بالاتر و فینال نیز نرسیدند تا به واقع یک توریست در پاریس لقب بگیرند. اتفاقی که ثابت می‌کند در این رشته‌ها باید برنامه دیگری داشت.

تیراندازی یکی از رشته‌های ناکام ما در المپیک پاریس بود. تیراندازی ایران با ۴ ورزشکار هانیه رستمیان، شرمینه چهل امیرانی، فاطمه امینی و محمد بیرانوند در پاریس حضور یافت و یکی از پرتعدادترین تیم‌های اعزامی به پاریس بود. منهای هانیه رستمیان در تپانچه ۲۵ متر در سایر ماده تیراندازان ایران ناکام بودند و در همان دور نخست با رقابت‌ها خداحافظی کردند. رستمیان نیز در فینال در نهایت ششم شد و به مدال نرسید. این برای رشته‌ای که در دوره قبل طلا گرفته یک سقوط آزاد محسوب می‌شود.

در تیراندازی، اما یک عقب گرد و سقوط آزاد را تجربه کرده ایم. رشته‌ای که درست بعد از المپیک ۲۰۲۰ توکیو سقوط آزاد را تجربه کرد و در بازی‌های آسیایی هانگژو زنگ خطر برای این رشته به صدا آمد که دستاورد لشکرکشی به چین تقریبا هیچ بود و حالا در المپیک ناکامی را با تمام وجود حس کردیم.

ناکامی در تیراندازی البته پیش از المپیک و در مسیر کسب سهمیه نیز به چشم آمد. آنجا که در رشته تفنگ و تپانچه هیچکدام از تیراندازان مرد ایران حتی موفق به کسب سهمیه نشدند تا در این رشته تنها دل به دختران ببندیم.

سقوط آزاد این رشته بی تردید ریشه در مدیریت ضعیف و فشل دارد. مدیریتی غریبه با ورزش و اقتضائات آن که سبب شده تیراندازی از یک رشته مدال آور به زنگ نفریح بدل شود. بار‌ها و بار‌ها این تئوری به اثبات رسیده که ورزش در عالیترین سطح خود یک تخصص است و باید سکان آن را به دست افراد متخصص داد.

در ورزش بدون تخصص موفقیت بدست نمی‌آید و در مقابل افراد توانمند و متخصص و کاردان و کاربلد گارانتی کننده موفقیت در آن هستند. مصداق عینی این انگاره دو رشته کشتی و تکواندو هستند که با دو قهرمان المپیک و دو متخصص در پاریس شاهکار کردند. در تیراندازی، اما از این فرمول امتحان پس داده پیروی نکرده ایم و نتیجه آن سقوط آزاد در این رشته بوده. رشته‌ای که در سال‌های گذشته ثابت کرد پتانسیل کسب مدال‌های رنگارنگ جهانی و المپیک را دارد و در دوره قبل به سیبل طلا زد، اما در دوره اخیر تنها ناکامی درو کرده. زنگ خطر برای تیراندازی ایران مدتهاست به صدا درآمده و عجیب اینکه کسی آن را نمی‌شنود. تیراندازی در دو سال اخیر جزو ضعیفترین رشته‌های ورزشی ایران بوده  که نمودار حرکتی آن شیب نزولی داشته، اما ظاهرا کسی به این نزول توجه ندارد.

در پاریس راهیابی هانیه رستمیان به فینال به عنوان یک دستاورد مطرح شد در حالیکه این دستاورد را تیراندازی سال‌ها پیش و در المپیک لندن آنلاک کرده بود و در ادامه پس از چند دوره در نهایت در توکیو به مدال رسید. از همین رو عقب نشینی در این مسیر و بازگشت به یک دهه قبل دستاورد محسوب نمی‌شود. در تیراندازی باید طرحی نو درانداخت اگرچه با مدیریت فعلی این مسیر فعلا مسدود است.