هواگردهای نظامی ناکام آمریکا – آیت البرز

غزال زیاری: در این مقاله قصد داریم تا پنج سیستم دفاعی را مورد ارزیابی قرار دهیم که اگر در دنیا باقی می ماندند، ممکن بود اثرات دگرگون کننده فراوانی داشته باشند و نه تنها جریان جنگ ها را تغییر می دادند، بلکه تاثیرات گسترده ای هم در صنعت دفاعی داشته و رویکرد سازمان های نظامی نسبت به جنگ و تدارکات جنگ را تغییر می دادند که لزوما این تغییرات سو و جهت مثبتی هم نداشتند و گاهی برنامه های نظامی به خاطر دلایلی منطقی لغو می شوند.

AH-56 Cheyenne

در اوایل دهه 1960، ارتش آمریکا به تازگی متوجه ارزش هوانوردی با هلیکوپتر شده بود. آنها در پایان جنگ جهانی دوم از هلیکوپترها استفاده می کردند و در کره، از این وسیله پرنده برای شناسایی اهداف و تخلیه بهره می بردند. با گذر زمان، ارتش چشم اندازهای هلیکوپترهای بسیار پیشرفته تری را دید که قادر به انجام ماموریت های متنوع تری بودند.

قرار بود AH-56 Cheyenne گل سرسبد این هلیکوپترها باشد؛ با یک طراحی رادیکال که سرعتی بالا را با قدرت ضربه زدن ترکیب می کرد. این هلیکوپتر می توانست دیگر هلیکوپترها را در ماموریت های حمل و نقل اسکورت کرده یا به شکل مستقل عملیات پشتیبانی زمینی و حمله را انجام دهد و در عین حال دارای یک سیستم محرکه حیرت انگیز بود که می توانست به سرعتی تا 440 کیلومتر برساعت برسد.

اما این هلیکوپتر قربانی وعده های خودش شد. فناوری هایی که برای این هلیکوپتر وعده داده شده بود، هنوز به بلوغ نرسیده بود و نمونه های اولیه این هلیکوپتر، مشکلات ساده ای داشت که منجر به تصادفاتی مرگبار شد. نیروی هوایی از کل ایده Cheyenne متنفر بود و باور داشت که ارتش قصد دارد تا ماموریت های پشتیبانی هوایی را از آنها برباید. نیروی هوایی در تلاش برای از بین بردن برنامه ساخت این هلیکوپتر، یک هواپیمای جنگنده (که در نهایت منجر به تولید A-10 شد) پیشنهاد کرد. با آغاز جنگ ویتنام و هدایت بودجه برای حمایت از جنگ، بودجه دفاعی با محدودیت هایی روبرو شد و از همین رو Cheyenne هم هرگز تولید نشد. چند سال بعد، ارتش با AH-64 Apache یک گام رو به جلو برداشت. اما لغو تولید Cheyenne ، در حقیقت به منزله تاخیر در بهره گیری از توانایی هلیکوپترهای تهاجمی پیشرفته بود. هر چند که Apache نسبت به Cheyenne خیلی ایمن تر بود و سیستم متعارف تری داشت.

B-70 Valkyrie

B-70 Valkyrie هم دوره خاص خودش را داشت و به عنوان جایگزینی برای B-52 Stratofortress و B-58 Hustler طراحی شده بود. هدف از طراحی آن، نفوذ به حریم هوایی شوروی در ارتفاع بالا بود و محبوب “مافیای بمب افکن”، نسلی از افسران ارشد بود که آن را آینده نیروی هوایی آمریکا می دانستند.

B-70 جنگنده زیبایی بود. کشیده و براق بود و بیشتر به یک فضاپیما شباهت داشت تا هواپیما. نمونه اولیه ساخته شده این هواپیما در موزه ملی نیروی هوایی آمریکا در دایتون به نمایش گذاشته شده است.

ولی ساخت این هواپیما به شدت هزینه بر و گران بود و همین تبدیل به نقطه ضعف اصلی آن شد. آیزنهاور رییس جمهور آمریکا و پس از آن، روبرت مک نامارا، وزیر دفاع این کشور، در زمانی که موشک های ICBM نمایش خیره کننده ای در حل تسلیحات هسته ای داشتند، تمایل چندانی به صرف هزینه های گران برای ساخت چنین بمب افکن سنگینی نشان ندادند. به علاوه پیشرفت های شوروی در فناوری موشک های رهگیر و زمین به هوا، ماموریت B-70 را سخت تر وخطرناک تر می کرد.

در نتیجه بعد از ساخت تنها دو نمونه اولیه (که یکی از آنها هم گم شد)، نیروی هوایی آمریکا تولید این هواپیما را متوقف کرد و پانزده سال بعد B-1B با ویژگی های ظاهری مشابهی وارد خدمت شد. تاثیر B-70 در نیروی هوایی آمریکا، کاملا منفی بود. اختصاص دادن منابع عظیم مالی در ساخت یک بمب افکن استراتژیک، توجهات از نیروی هوایی تاکتیکی و نیروی موشکی دور می کرد. B-70 منطقا عملکردی موثرتر از B-52 نداشت و هواپیماهای B-52 وB-1B در ماموریت ها و فناوری های به روز، انعطاف پذیری بیشتری داشته و از تکنولوژی های به روزتری بهره مند بودند. چون فضای بزرگتری برای خدمه داشتند و به ترتیب قابلیت جابجایی 4 و5 خدمه را داشتند ولی Valkyrie تنها 2 نفر گنجایش داشت.

A-12 Avenger

در اواسط دهه 1980 بود که نیروی دریایی آمریکا به دنبال جایگزین مناسبی برای A-6 Intruder محبوبش بود. مک دانل داگلاس با اطلاع از انتظارات موجود درباره پیشرفت فناوری رادارگریز، A-12 Avenger را ساخت: یک بمب افکن زیرصوت که شبیه به یک B-2 Spirit مینیاتوری بود. یکی از قابلیت های این بمب افکن، انعطاف پذیری در عملیات حمل بود و توانایی حملات عمیقی را داشت و حتی نیروی هوایی آمریکا هم ابراز تمایل کرد تا A-12 را به عنوان جایگزینی برای F-111 Aardvark به خدمت بگیرد.

اما در این بین مشکلاتی هم وجود داشت که بزرگترین مشکل این بود که Avenger درست زمانی که جنگ سرد به پایان رسید وارد چرخه طراحی و تولید شد. دیک چنی، وزیر دفاع وقت آمریکا که بودجه دفاعی محدودی داشت، تصمیم گرفت تا در راستای برنامه های کم خطرتر، A-12 را قربانی کند.

تاثیرات لغو ساخت این بمب افکن هنوز هم باقی است. نیروی دریایی آمریکا به جای ساخت یک بمب افکن رادارگریز پیشرفته، به سراغ ارتقا قابل توجه F-18 هایی رفت که قبلا هم در اختیار داشت. در نتیجه نیاز مستمر به یک هواپیمای تهاجمی رادارگریز و ناوهواپیما بر در F-35C آشکار شد که همچنان از آن به عنوان یک فاجعه یاد می شود.

نیروی هوایی آمریکا حالا تمرکزش را برروی ساخت بمب افکن نسل بعدی قرار داده که پروژه ای است که از بسیاری جهت ها شبیه A-12 است.

منبع: nationalinterest

5858

هواگردهای نظامی ناکام آمریکا – آیت البرز