قرص برای ضعف عضلات چی بخوریم؟

ضعف عضلات : علل تشخیص و روش های درمانی

ضعف عضلات که در اصطلاح پزشکی میوپاتی یا آستنی عضلانی نیز نامیده می شود به کاهش قدرت و توانایی عضلات برای انجام فعالیت های روزمره اشاره دارد. این عارضه می تواند به طور ناگهانی یا تدریجی بروز کند و بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بسزایی بگذارد. برخلاف تصور رایج مصرف خودسرانه قرص برای ضعف عضلات یا مکمل بدون تشخیص دقیق علت ضعف عضلات نه تنها کمکی به بهبود وضعیت نمی کند بلکه ممکن است عوارض جانبی جدی به همراه داشته باشد. در این مقاله جامع به بررسی علمی و پزشکی ضعف عضلات علل زمینه ای روش های تشخیص درمان های مؤثر و راهکارهای پیشگیری از آن می پردازیم.

تعریف علمی ضعف عضلات و انواع آن

ضعف عضلانی به عنوان کاهش توانایی عضلات در تولید نیرو تعریف می شود. این حالت با خستگی عضلانی که پس از فعالیت شدید رخ می دهد متفاوت است. ضعف عضلانی واقعی حتی پس از استراحت کافی نیز برطرف نمی شود و انجام فعالیت های ساده مانند بلند کردن اشیاء سبک بالا رفتن از پله ها یا حتی نگه داشتن سر را دشوار می کند.

از دیدگاه علمی ضعف عضلات را می توان به دو دسته اصلی تقسیم کرد :

• ضعف عضلانی واقعی (True Muscle Weakness) : این نوع ضعف ناشی از اختلال در عملکرد عضلات اعصاب کنترل کننده عضلات (نورون های حرکتی) یا محل اتصال عصب به عضله (محل اتصال عصبی-عضلانی) است. در این حالت عضلات به درستی تحریک نمی شوند یا قادر به تولید نیروی کافی نیستند.
• ضعف عضلانی کاذب یا خستگی (Fatigue) : این نوع ضعف بیشتر ناشی از احساس خستگی کمبود انرژی درد یا سایر عوامل غیرعضلانی است. در این حالت عضلات از نظر فیزیولوژیکی سالم هستند اما فرد به دلیل عوامل دیگر احساس ضعف می کند.

تشخیص افتراقی بین این دو نوع ضعف بسیار مهم است زیرا رویکردهای درمانی کاملاً متفاوت خواهند بود.

علائم و نشانه های ضعف عضلات

علائم ضعف عضلات می تواند بسیار متنوع باشد و بسته به علت زمینه ای و شدت آن در افراد مختلف متفاوت ظاهر شود. برخی از علائم شایع عبارتند از :

• احساس خستگی و کوفتگی مداوم : این خستگی با استراحت بهبود نمی یابد و می تواند فعالیت های روزمره را مختل کند.
• مشکل در انجام حرکات ظریف : مانند بستن دکمه های لباس نوشتن یا استفاده از کلید.
• مشکل در بلند کردن اشیاء سبک : به ویژه اشیائی که قبلاً به راحتی بلند می شدند.
• مشکل در بالا رفتن از پله ها یا شیب : احساس ضعف و خستگی شدید در پاها هنگام بالا رفتن.
• زمین خوردن های مکرر : به دلیل ضعف در عضلات پا و حفظ تعادل.
• مشکل در ایستادن از حالت نشسته یا درازکش : نیاز به کمک برای بلند شدن.
• لرزش عضلات (ترمور) : به ویژه در دست ها و پاها.
• گرفتگی عضلات (کرامپ) : درد ناگهانی و شدید در عضلات.
• تحلیل عضلات (آتروفی عضلانی) : کاهش حجم و توده عضلانی در طول زمان.
• ضعف در عضلات صورت : مشکل در صحبت کردن بلعیدن یا تغییر حالات چهره.
• تنگی نفس : در صورت ضعف عضلات تنفسی.

در صورت تجربه هر یک از این علائم به ویژه اگر به طور ناگهانی و بدون دلیل مشخص ظاهر شوند یا به تدریج بدتر شوند مراجعه به پزشک متخصص برای تشخیص دقیق و درمان مناسب ضروری است.

علل زمینه ای ضعف عضلات : از بیماری های عصبی عضلانی تا کمبودهای تغذیه ای

علل ضعف عضلات بسیار گسترده هستند و می توانند ناشی از عوامل مختلفی باشند. در اینجا به برخی از مهم ترین علل زمینه ای اشاره می کنیم :

۱. بیماری های عصبی عضلانی :

• میوپاتی ها : گروهی از بیماری های ژنتیکی یا اکتسابی که مستقیماً عضلات را تحت تأثیر قرار می دهند. مانند دیستروفی های عضلانی (به ویژه دیستروفی عضلانی دوشن و بکر) میوپاتی های التهابی (مانند پلی میوزیت و درماتومیوزیت) و میوپاتی های متابولیک.
• بیماری های نورون حرکتی : بیماری هایی که سلول های عصبی حرکتی در مغز و نخاع را تخریب می کنند. اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) یا بیماری لو گهریگ و آتروفی عضلانی نخاعی (SMA) از جمله این بیماری ها هستند.
• بیماری های محل اتصال عصبی-عضلانی : میاستنی گراویس یک بیماری خودایمنی است که باعث اختلال در انتقال پیام عصبی به عضلات می شود و منجر به ضعف عضلانی نوسانی می گردد.
• نوروپاتی ها : آسیب به اعصاب محیطی که می تواند ناشی از دیابت (نوروپاتی دیابتی) کمبود ویتامین ها (به ویژه ویتامین B۱۲) مصرف الکل بیماری های خودایمنی و داروها باشد.

۲. بیماری های سیستمیک و متابولیک :

• بیماری های تیروئید : کم کاری تیروئید (هیپوتیروئیدیسم) و پرکاری تیروئید (هیپرتیروئیدیسم) هر دو می توانند منجر به ضعف عضلانی شوند.
• بیماری های کلیوی : نارسایی مزمن کلیه می تواند باعث عدم تعادل الکترولیت ها و تجمع سموم در بدن شود که منجر به ضعف عضلانی می شود.
• بیماری های کبدی : نارسایی کبد نیز می تواند مشابه نارسایی کلیه باعث ضعف عضلانی شود.
• بیماری های قلبی : نارسایی قلبی می تواند منجر به کاهش خون رسانی به عضلات و ضعف عضلانی شود.
• بیماری های ریوی : بیماری های مزمن انسدادی ریه (COPD) و سایر بیماری های ریوی که باعث کاهش اکسیژن رسانی به بدن می شوند می توانند منجر به ضعف عضلانی شوند.
• بیماری های التهابی مزمن : مانند آرتریت روماتوئید و لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) می توانند باعث التهاب عضلات و ضعف عضلانی شوند.
• اختلالات الکترولیتی : کمبود پتاسیم (هیپوکالمی) کمبود سدیم (هیپوناترمی) کمبود کلسیم (هیپوکلسمی) و کمبود منیزیم (هیپومنیزیمی) همگی می توانند باعث ضعف عضلانی شوند.

۳. کمبودهای تغذیه ای :

• کمبود ویتامین D : ویتامین D نقش مهمی در عملکرد عضلات دارد و کمبود آن می تواند منجر به ضعف عضلانی درد عضلات و افزایش خطر افتادن شود.
• کمبود ویتامین B۱۲ : ویتامین B۱۲ برای عملکرد صحیح اعصاب و عضلات ضروری است و کمبود آن می تواند باعث ضعف عضلانی خستگی و بی حسی و گزگز در دست ها و پاها شود.
• کمبود آهن : کمبود آهن (آنمی فقر آهن) می تواند منجر به خستگی و ضعف عضلانی شود به ویژه در زنان در سنین باروری.
• کمبود پروتئین : مصرف ناکافی پروتئین در رژیم غذایی به ویژه در افراد مسن می تواند منجر به تحلیل عضلات و ضعف عضلانی شود.

۴. داروها و سموم :

• داروهای استاتین : داروهای کاهنده کلسترول استاتین می توانند در برخی افراد باعث میوپاتی و ضعف عضلانی شوند.
• کورتیکواستروئیدها : مصرف طولانی مدت داروهای کورتیکواستروئیدی (مانند پردنیزولون) می تواند منجر به میوپاتی استروئیدی و ضعف عضلانی شود.
• داروهای شیمی درمانی : برخی داروهای شیمی درمانی می توانند عوارض جانبی عصبی عضلانی داشته باشند و باعث ضعف عضلانی شوند.
• الکل و مواد مخدر : مصرف مزمن الکل و برخی مواد مخدر می تواند به عضلات و اعصاب آسیب برساند و منجر به ضعف عضلانی شود.
• سموم : قرار گرفتن در معرض برخی سموم مانند سرب جیوه و آرسنیک می تواند باعث ضعف عضلانی شود.

۵. سایر علل :

• بی حرکتی و عدم فعالیت بدنی : عدم استفاده از عضلات به مرور زمان منجر به تحلیل عضلات و ضعف عضلانی می شود. این امر به ویژه در دوران استراحت مطلق پس از جراحی یا بیماری و در افراد مسن که فعالیت بدنی کمی دارند شایع است.
• افزایش سن : با افزایش سن توده عضلانی به طور طبیعی کاهش می یابد (سارکوپنی) که می تواند منجر به ضعف عضلانی شود.
• بیماری های عفونی : برخی عفونت های ویروسی (مانند آنفولانزا) و باکتریایی می توانند به طور موقت باعث ضعف عضلانی شوند. سندرم گیلن-باره یک بیماری خودایمنی نادر است که پس از عفونت رخ می دهد و می تواند منجر به ضعف عضلانی پیشرونده شود.
• بیماری های روانی : افسردگی و اضطراب می توانند با احساس خستگی و ضعف عضلانی همراه باشند اگرچه در این موارد ضعف عضلانی بیشتر از نوع کاذب یا خستگی است.

روش های تشخیص پزشکی ضعف عضلات

تشخیص علت ضعف عضلات نیازمند یک رویکرد جامع و سیستماتیک است که شامل مراحل زیر می شود :

۱. شرح حال پزشکی و معاینه فیزیکی :

پزشک ابتدا شرح حال دقیقی از بیمار در مورد علائم زمان شروع شدت عوامل تشدید و تخفیف دهنده سابقه پزشکی داروهای مصرفی و سبک زندگی جمع آوری می کند. سپس معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد که شامل ارزیابی قدرت عضلانی گروه های مختلف عضلانی رفلکس های عصبی حس های پوستی هماهنگی حرکات و سایر علائم عصبی و عضلانی است.

۲. آزمایش های خون :

آزمایش های خون نقش مهمی در تشخیص علت ضعف عضلات دارند. برخی از آزمایش های رایج عبارتند از :

• اندازه گیری آنزیم های عضلانی (کراتین کیناز – CK آلدولاز) : افزایش این آنزیم ها در خون نشان دهنده آسیب عضلانی است و می تواند در تشخیص میوپاتی ها کمک کننده باشد.
• بررسی عملکرد تیروئید (هورمون های TSH T۴ T۳) : برای رد بیماری های تیروئید.
• بررسی عملکرد کلیه و کبد (کراتینین اوره آنزیم های کبدی) : برای رد نارسایی کلیه و کبد.
• اندازه گیری الکترولیت های خون (پتاسیم سدیم کلسیم منیزیم) : برای تشخیص اختلالات الکترولیتی.
• اندازه گیری ویتامین D و ویتامین B۱۲ : برای بررسی کمبودهای ویتامینی.
• آزمایش های التهابی (ESR CRP) : برای تشخیص بیماری های التهابی.
• آزمایش قند خون (FBS HbA۱c) : برای بررسی دیابت.
• آزمایش آنتی بادی های خاص : در صورت شک به بیماری های خودایمنی مانند میاستنی گراویس یا میوپاتی های التهابی.

۳. الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعات هدایت عصبی (NCS) :

این تست ها برای ارزیابی عملکرد الکتریکی عضلات و اعصاب استفاده می شوند. EMG فعالیت الکتریکی عضلات را در حالت استراحت و انقباض ثبت می کند و NCS سرعت هدایت پیام عصبی در اعصاب را اندازه گیری می کند. این تست ها می توانند به تشخیص بیماری های عصبی عضلانی نوروپاتی ها و بیماری های محل اتصال عصبی-عضلانی کمک کنند.

۴. بیوپسی عضله :

در مواردی که تشخیص قطعی با سایر روش ها امکان پذیر نیست بیوپسی عضله انجام می شود. در این روش نمونه کوچکی از عضله برداشته شده و زیر میکروسکوپ بررسی می شود. بیوپسی عضله می تواند اطلاعات ارزشمندی در مورد نوع و شدت آسیب عضلانی وجود التهاب تغییرات ساختاری عضلات و تشخیص دقیق تر میوپاتی ها ارائه دهد.

۵. تصویربرداری پزشکی :

• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) : MRI عضله می تواند تصاویر دقیقی از عضلات ارائه دهد و به تشخیص میوپاتی ها التهاب عضلات تومورهای عضلانی و سایر اختلالات عضلانی کمک کند.
• توموگرافی کامپیوتری (CT Scan) : CT Scan ممکن است در برخی موارد برای بررسی عضلات و بافت های اطراف استفاده شود.

۶. تست های ژنتیکی :

در صورت شک به بیماری های ژنتیکی عصبی عضلانی مانند دیستروفی های عضلانی تست های ژنتیکی می توانند برای شناسایی جهش های ژنی خاص و تأیید تشخیص استفاده شوند.

روش های درمانی ضعف عضلات : رویکردهای دارویی توانبخشی و جراحی

روش درمان ضعف عضلات به علت زمینه ای آن بستگی دارد. هدف اصلی درمان رفع یا کنترل علت زمینه ای کاهش علائم بهبود قدرت و عملکرد عضلات و افزایش کیفیت زندگی بیمار است.

۱. درمان های دارویی :

• داروهای بیماری های عصبی عضلانی : برای بیماری هایی مانند میاستنی گراویس داروهای مهارکننده های کولین استراز مانند پیریدوستیگمین برای بهبود انتقال عصبی-عضلانی استفاده می شوند. برای دیستروفی های عضلانی هنوز درمان قطعی وجود ندارد اما داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها می توانند پیشرفت بیماری را کند کرده و علائم را کاهش دهند. در برخی موارد داروهای جدیدتر مانند اتپلی رسن و گلوتارید برای دیستروفی عضلانی دوشن استفاده می شوند. برای آتروفی عضلانی نخاعی (SMA) داروهایی مانند نوسینرسن و اوناسمینوجن درمان های مؤثری هستند.
• داروهای بیماری های التهابی : برای میوپاتی های التهابی مانند پلی میوزیت و درماتومیوزیت داروهای کورتیکواستروئیدها خط اول درمان هستند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند متوترکسات آزاتیوپرین و سیکلوفسفامید نیز ممکن است در موارد مقاوم به کورتیکواستروئیدها یا برای کاهش عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها استفاده شوند.
• داروهای اختلالات الکترولیتی : در صورت ضعف عضلانی ناشی از اختلالات الکترولیتی درمان شامل جایگزینی الکترولیت های از دست رفته مانند پتاسیم سدیم کلسیم و منیزیم است.
• داروهای کم کاری تیروئید : برای کم کاری تیروئید هورمون تیروئید مصنوعی (لووتیروکسین) تجویز می شود.
• ویتامین ها و مکمل ها : در صورت کمبود ویتامین D یا ویتامین B۱۲ مکمل های ویتامین تجویز می شوند. مصرف خودسرانه مکمل ها بدون تشخیص کمبود ویتامینی توصیه نمی شود.

۲. توانبخشی و فیزیوتراپی :

توانبخشی نقش بسیار مهمی در بهبود قدرت و عملکرد عضلات و کاهش علائم ضعف عضلانی دارد. برنامه های توانبخشی ممکن است شامل موارد زیر باشند :

• تمرینات تقویتی : تمرینات هدفمند برای تقویت گروه های عضلانی ضعیف با استفاده از وزن بدن وزنه های سبک یا دستگاه های ورزشی.
• تمرینات کششی : برای بهبود انعطاف پذیری عضلات و جلوگیری از گرفتگی عضلات.
• تمرینات هوازی : مانند پیاده روی شنا و دوچرخه سواری برای بهبود استقامت عضلانی و سلامت قلب و عروق.
• کاردرمانی : برای آموزش روش های انجام فعالیت های روزمره با استفاده از وسایل کمکی و تکنیک های سازگاری.
• گفتاردرمانی : در صورت ضعف عضلات صورت و مشکل در صحبت کردن و بلعیدن.
• ارتزها و وسایل کمکی : استفاده از ارتزها عصا واکر یا ویلچر برای کمک به حرکت و حفظ تعادل.

۳. جراحی :

جراحی به ندرت برای درمان ضعف عضلات استفاده می شود اما ممکن است در موارد خاصی مانند :

• میوپاتی های التهابی : در موارد نادر که توده های عضلانی التهابی بزرگ (میوزیت اوسیفیکان) ایجاد شده و باعث محدودیت حرکت می شوند جراحی برای برداشتن توده ممکن است لازم باشد.
• نوروپاتی های فشاری : در مواردی که ضعف عضلانی ناشی از فشار روی عصب محیطی باشد (مانند سندرم تونل کارپال) جراحی برای رفع فشار از عصب ممکن است انجام شود.

۴. درمان های حمایتی :

• تغذیه مناسب : رژیم غذایی متعادل و غنی از پروتئین ویتامین ها و مواد معدنی برای حفظ سلامت عضلات و تامین انرژی ضروری است. در صورت مشکل در بلع ممکن است نیاز به تغییر قوام غذا یا استفاده از لوله تغذیه باشد.
• مدیریت درد : استفاده از داروهای مسکن گرما یا سرما درمانی ماساژ و تکنیک های آرام سازی برای کاهش درد عضلات.
• حمایت روانی : ضعف عضلات می تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت روان و کیفیت زندگی فرد داشته باشد. حمایت روانی از طریق مشاوره گروه های حمایتی و خانواده و دوستان بسیار مهم است.

راهکارهای خانگی و توصیه های سبک زندگی برای بهبود ضعف عضلات

در کنار درمان های پزشکی برخی راهکارهای خانگی و تغییرات سبک زندگی می توانند به بهبود ضعف عضلات و افزایش کیفیت زندگی کمک کنند :

• فعالیت بدنی منظم : انجام ورزش های سبک تا متوسط به طور منظم مانند پیاده روی شنا یا یوگا می تواند به تقویت عضلات و بهبود استقامت کمک کند. مشورت با پزشک یا فیزیوتراپ برای تعیین نوع و شدت مناسب ورزش ها ضروری است.
• رژیم غذایی سالم و متعادل : مصرف غذاهای غنی از پروتئین (گوشت مرغ ماهی تخم مرغ حبوبات لبنیات) میوه ها سبزیجات و غلات کامل برای تامین مواد مغذی مورد نیاز عضلات.
• مصرف کافی آب : کم آبی بدن می تواند باعث خستگی و ضعف عضلانی شود. نوشیدن آب کافی در طول روز برای حفظ هیدراتاسیون بدن مهم است.
• استراحت کافی : خواب کافی و استراحت منظم به عضلات فرصت بازسازی و ترمیم می دهد.
• کاهش استرس : استرس مزمن می تواند باعث خستگی و ضعف عضلانی شود. تکنیک های مدیریت استرس مانند مدیتیشن یوگا و تنفس عمیق می توانند کمک کننده باشند.
• ترک سیگار و محدود کردن مصرف الکل : سیگار و الکل می توانند به عضلات و اعصاب آسیب برسانند و ضعف عضلانی را تشدید کنند.
• اصلاح وضعیت بدنی : وضعیت بدنی نامناسب می تواند باعث فشار بر عضلات و خستگی زودرس شود. توجه به وضعیت بدنی صحیح هنگام نشستن ایستادن و راه رفتن مهم است.

پیشگیری از ضعف عضلات : اقدامات و توصیه های لازم

پیشگیری کامل از ضعف عضلات در بسیاری از موارد به ویژه در بیماری های ژنتیکی امکان پذیر نیست. با این حال با رعایت برخی اقدامات و توصیه ها می توان خطر ابتلا به ضعف عضلات ناشی از عوامل قابل پیشگیری را کاهش داد :

• فعالیت بدنی منظم در طول زندگی : حفظ سطح فعالیت بدنی مناسب در تمام سنین برای حفظ توده عضلانی و قدرت عضلات ضروری است.
• رژیم غذایی سالم و متعادل : مصرف رژیم غذایی غنی از پروتئین ویتامین ها و مواد معدنی و اجتناب از کمبودهای تغذیه ای.
• کنترل بیماری های زمینه ای : مدیریت و کنترل بیماری های مزمن مانند دیابت بیماری های تیروئید بیماری های کلیوی و بیماری های قلبی عروقی.
• اجتناب از مصرف خودسرانه داروها : مصرف داروها تحت نظر پزشک و آگاهی از عوارض جانبی احتمالی داروها.
• اجتناب از مصرف الکل و مواد مخدر : ترک یا محدود کردن مصرف الکل و مواد مخدر برای حفظ سلامت عضلات و اعصاب.
• انجام معاینات پزشکی منظم : معاینات دوره ای پزشکی و انجام آزمایش های غربالگری می تواند به تشخیص زودهنگام برخی بیماری ها و پیشگیری از پیشرفت آنها کمک کند.

نتیجه گیری علمی و کاربردی

ضعف عضلات یک علامت شایع است که می تواند ناشی از علل مختلفی باشد از بیماری های عصبی عضلانی جدی گرفته تا کمبودهای تغذیه ای ساده. تشخیص دقیق علت ضعف عضلات برای انتخاب درمان مناسب و مؤثر بسیار مهم است. مصرف خودسرانه قرص یا مکمل بدون تشخیص پزشکی نه تنها کمکی به بهبود وضعیت نمی کند بلکه ممکن است مضر باشد.

درمان ضعف عضلات بسته به علت زمینه ای متفاوت است و ممکن است شامل داروها توانبخشی جراحی و تغییرات سبک زندگی باشد. راهکارهای خانگی و توصیه های سبک زندگی مانند فعالیت بدنی منظم رژیم غذایی سالم استراحت کافی و مدیریت استرس می توانند به بهبود علائم و افزایش کیفیت زندگی افراد مبتلا به ضعف عضلات کمک کنند.

توصیه می شود در صورت تجربه ضعف عضلانی مداوم یا ناگهانی حتماً به پزشک متخصص مراجعه کنید تا علت دقیق مشخص شده و درمان مناسب آغاز شود. اطلاعات ارائه شده در این مقاله جنبه عمومی دارند و جایگزین نظر تخصصی پزشک نیستند.

پرسش های متداول (FAQ)

۱. آیا ضعف عضلات همیشه نشانه یک بیماری جدی است؟

خیر ضعف عضلات همیشه نشانه یک بیماری جدی نیست. گاهی اوقات ضعف عضلات می تواند ناشی از عوامل ساده ای مانند خستگی کم آبی بدن کمبود خواب یا فعالیت بدنی بیش از حد باشد. با این حال در برخی موارد ضعف عضلات می تواند نشانه یک بیماری جدی تر مانند بیماری عصبی عضلانی بیماری سیستمیک یا اختلال الکترولیتی باشد. بنابراین در صورت تجربه ضعف عضلانی مداوم یا ناگهانی مراجعه به پزشک برای تشخیص دقیق ضروری است.

۲. چه ویتامین هایی برای تقویت عضلات مفید هستند؟

ویتامین D و ویتامین B۱۲ از جمله ویتامین های مهم برای عملکرد عضلات هستند. کمبود این ویتامین ها می تواند منجر به ضعف عضلانی شود. با این حال مصرف خودسرانه مکمل های ویتامینی بدون تشخیص کمبود ویتامینی توصیه نمی شود. بهترین راه برای تامین ویتامین های مورد نیاز بدن داشتن یک رژیم غذایی سالم و متنوع است. در صورت شک به کمبود ویتامین با پزشک مشورت کنید تا آزمایش های لازم انجام شود و در صورت نیاز مکمل مناسب تجویز شود.

۳. آیا ورزش کردن برای ضعف عضلات مفید است یا مضر؟

ورزش کردن در بسیاری از موارد برای بهبود ضعف عضلات مفید است به شرطی که نوع و شدت ورزش ها مناسب باشد و تحت نظر پزشک یا فیزیوتراپ انجام شود. تمرینات تقویتی و هوازی می توانند به تقویت عضلات بهبود استقامت و کاهش ضعف عضلانی کمک کنند. با این حال در برخی موارد خاص مانند میوپاتی های التهابی در مرحله حاد ورزش شدید ممکن است مضر باشد. بنابراین قبل از شروع هر برنامه ورزشی حتماً با پزشک خود مشورت کنید.