«صددام» مدیون نمک رضا عطاران!

همراه با جشنواره فیلم فجر؛

فیلم سینمایی «صددام» نشسته بر شانه بازیگران خود و بدون به گیری از خلاقیت‌ بود که می‌تواند موفقیتی نسبی را در گیشه داشته باشد، اما اثری ماندگار در سینمای کمدی ایران نخواهد شد.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آیت البرز، «صددام» به کارگردانی پدرام پور امیری در شب هفتم نمایش فیلم‌های جشنواره چهل و سوم در برج‌میلاد برای اهالی رسانه و خبرنگاران به نمایش درآمد. پیش از این از سه فیلم کمدی قبلی‌حاضر در جدول نمایش یعنی «سونسوز»، «آنتیک» و «کفایت مذاکرات» فقط «سونسوز» بود که توانست رضایت نسبی اهالی رسانه را به دنبال داشته باشد

پدرام پور امیری با دوست و همکار همیشگی اش حسین امیری دوماری به عنوان دو فیلمساز جوان در جشنواره سی و هفتم با «جان دار» خود را به سینمای ایران معرفی کردند. وی در ادامه با نوشتن فیلمنامه «شنای پروانه» و مجموعه‌های «یاغی» و «افرا» قدرت خود در فیلمنامه نویسی را به رخ کشید. پورامیری و دوماری دو سال پیش و در جشنواره چهل و یکم نیز با فیلم سینمایی «یادگار جنوب» به جشنواره چهل و یکم آمدند؛ فیلمی که به خاطر ساختار تو در تو و رفت و برگشت‌های متوالی و البته شخصیت‌های پیچیده‌ای که داشت محل اظهارنظر‌هایی ضدونقیض شد.

پورامیری در جدیدترین تجربه کارگردانی خود با یک تغییر وضعیت کلی، از سینمای اجتماعی و موضوعات شناختی پا به عرصه کمدی گذاشته است.

پورامیری این بار در تولید «صددام» به تنهایی پشت دوربین قرار گرفته و در نگارش فیلمنامه هم دوست همیشگی اش حسین امیری دوماری را در کنار خود ندارد و رضا فخار در نگارش فیلمنامه به او کمک کرده است. اگرچه به گفته پورامیری ایده اولیه فیلم از سوی دوماری به او منتقل شده بود.

«صددام» ایده‌ای بدیع و وسوسه کننده دارد. داستانی کمدی که زندگی یکی از بدل‌های «صدام» دیکتاتور سابق عراق که از قضا ملیتی ایرانی دارد. این ایده وقتی با بازیگری همچن رضا عطاران و فیلمنامه نویس کاربلدی همچون پورامیری ترکیب می‌شود، توقع مخاطب را بالا خواهد برد.

سکانس‌های آغازین فیلم نوید بخش یک اثر سرحال و مفرح است، اما با تغییر جغرافیای داستان از عراق به ایران و آغاز ماموریت دو شخصیت اصلی یعنی صلاح (رضا عطاران) و حلیمه (آزاده صمدی) این امید هم کم رنگ می‌شود.

در ادامه، بیش‌از آن که موقعیت‌های خنده دار مبتنی بر فیلمنامه مخاطب را بخنداند، صرفا کاریزمای طنازانه رضا عطاران است که به دیالوگ‌ها و موقعیت‌ها رنگ و بوی کمدی می‌دهد. عطاران، صمدی و جمشیدی فر با تکیه بر همین پیشینه است که می‌توانند جور فیلم را بکشند و نگذارند موتور فیلمنامه نه چندان قوی «صددام» کاملا خاموش شود. پریناز ایزدیار هم در اولین تجربه کمدی خود توانست توانایی‌های خود را در ایفای این گونه نقش‌ها نشان دهد.

شوخی‌های صدام قطعا برای بخش عمده مخاطبان بامزه جلوه می‌کند، اما این اثر در مقایسه با فیلم‌های پرفروش کمدی این سال‌ها نه گامی به پیش است و نه قدمی به عقب. به ویژه این که «صددام» نیز همچون فیلم‌های پرفروش همچون «فسیل»، «هزارپا»، «ضدگلوله»، «زودپز»، «نهنگ عنبر» و «اخراجی ها» داستان خود را در بستر دهه شصت و تکیه بر عناصر خاطره ساز آن تعریف می‌کند. فرمولی که به نظر می‌رسد همچنان‌خریدار دارد؛ آن قدر که نویسنده و کارگردان خلاقی همچون پورامیری را هم برای ساخت چنین اثری وسوسه کند.

در مجموع، «صددام» فیلمی نشسته بر شانه بازیگران خود با و بدون به گیری از خلاقیت‌های ماندگار بود که می‌تواند موفقیتی نسبی را در گیشه داشته باشد، اما اثری ماندگار در سینمای کمدی ایران نخواهد شد.