ادبیات بوووووووووقی! – آیت البرز

به گزارش آیت البرز، فریدون حسن در یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: این روزها برای شنیدن حرف‌های جماعت فوتبالی باید مرتب بوق زد، چون هیچ چیز سر جای خودش نیست! فوتبال ایران را می‌گویم، هیچ چیز در فوتبال ایران سر جای خودش نیست که اگر بود اوضاع این رشته فاسد به اینجا کشیده نمی‌شد.

این روزها در فوتبال ایران و باشگاه‌های مثلاً فرهنگی ورزشی آن با عده‌ای طرف هستیم که با ادبیات سخیف هرچه دل‌شان بخواهد می‌گویند و جالب اینجاست که هرچه کلمات‌شان زننده‌تر و وقاحت‌شان بیشتر باشد ارج و قرب‌شان هم بیشتر می‌شود. باید تأسف خورد که این جماعت جایی هستند که نباید باشند. مثلاً مدیرعامل هستند، اما دهان‌شان را باز می‌کنند و هرچه به ذهنشان می‌رسد، می‌گویند. مثلاً سرمربی هستند، اما حرف‌هایی می‌زنند که لات‌های چاله‌میدان هم وقتی می‌خواهند بگویند اطراف‌شان را نگاه می‌کنند تا نکند زن و بچه مردم آن نزدیکی‌ها باشند و حرف‌شان را بشنوند یا اینکه مثلاً بازیکن هستند و وقاحت را به حد اکمل آن رسانده‌اند و کسی جلودارشان نیست. این‌ها همه به اشتباه اینجایی هستند که امروز قرار دارند. 

خب حالا یکی پیدا شود و به ما بگوید با این جماعت باید چه کار کنیم؟ جماعتی که حتی آن‌ها که باید جریمه‌شان کنند و جلوی‌شان بایستند بدتر از خودشان هستند و طوری جریمه‌شان می‌کنند که نکند به آقایان بربخورد و ناراحت شوند. پس با این حساب باید فکری اساسی کرد، اینکه این آدم‌های اشتباه در فوتبال را یا ادب کرد یا بیرون! 

بله درست خوانده‌اید «بیرون»، وقتی مدیرعامل یک باشگاه شأن و جایگاه خود را نمی‌داند و حرف‌هایی می‌زند که نباید بزند و هیچ جریمه‌ای هم جلودارش نیست فقط یک راه می‌ماند و آن هم این است که بیرونش کنی تا حساب کار دست مدیران عامل دیگر هم بیاید. البته این راه آموزش و فرهنگ‌سازی هم هست، اما بعید به نظر می‌رسد جواب بدهد. وقتی سرمربی که خود باید الگو باشد هر چه که دلش می‌خواهد می‌گوید چاره‌ای نمی‌ماند جز اینکه بیرونش کرد تا برود بیرون و هرچه دلش خواست فحش بدهد و این و آن را به نگاه مفعول ببیند و وقتی بازیکنی به اسم ملی‌پوش بودن شأن و حرمت پیراهن تیم ملی را رعایت نمی‌کند باید بیرونش کرد تا بقیه یاد بگیرند اگر آیت البرز ملی‌پوش بودن روی نام‌شان خورد باید شأن و منزلت این عنوان را نگه دارند. 

این روزها چقدر دلمان برای پرویزخان دهداری تنگ شده، مردی که تا وقتی بود امثال درویش‌ها، محمود فکری‌ها و علیرضا بیرانوندهای آن زمان دشمن شماره یکش بودند و وقتی رفت همان‌ها زیر تابوتش غش و ضعف کردند و گفتند معلم اخلاق رفت. بله، معلم اخلاق رفت و انگار با خودش اخلاق را هم برد تا ما شاهد فوتبالی باشیم که بزرگ و کوچکش نه فرهنگ دارند و نه فهم و درک اجتماعی که حداقل حرمت جایگاه‌شان را حفظ کنند و ما مانده‌ایم که در روزگار فقدان مردان اخلاق‌مدار فوتبال با این وضع چه کنیم.

پایان خبر آیت البرز