تاریخچه چراغ های راهنمایی و رانندگی؛ آیا به رنگ جدیدی نیاز داریم؟

از زمانی که «ویلیام پات»، افسر پلیس اولین چراغ راهنمایی سه قسمتی را در ایالات متحده در سال 1921 میلادی ایجاد کرد، تقریباً 100 سال است که چراغ های راهنمایی و رانندگی طراحی مجدد نشده اند.

به گزارش آیت البرز، اکنون کارشناسان معتقدند افزایش خودروهای بدون راننده به این معنی است که مجموعه جدیدی از دستورالعمل های ایمنی برای اطمینان از تعامل صحیح این وسایل نقلیه با علایم راهنمایی و رانندگی مورد نیاز است.

چندین دهه است که چراغ های راهنمایی کمک می کنند تا عابران پیاده و ماشین سواران در خیابان ها با هم به خوبی کنار بیایند.

اما زمانی وجود داشت که در هیچ شهری چراغ ها و علایم رانندگی وجود نداشت و شهرها یا به طور مستقیم توسط پلیس ها هدایت می شدند یا هیچ گونه سیستم کنترل و هدایتی در شهر وجود نداشت.

چراغ راهنمایی بدون شک از آشناترین و مهمترین وسایل کنترل و تنظیم عبور و مرور وسایل نقلیه و افزایش ایمنی در تقاطع هاست. البته چراغ راهنمایی از حرکت دایمی وسایل نقلیه در مسیرهای مختلف یک تقاطع جلوگیری می کند، ولی به طور کلی در صورت محاسبه صحیح زمان بندی آن متوسط تاخیر وسایل نقلیه کمتر از زمانی خواهد بود که تقاطع بدون چراغ راهنمایی باشد.

معمولاً چراغ های راهنمایی را به طور مستقل و جداگانه برای کنترل تقاطع ها به کار می برند ولی گاهی بر حسب ضرورت و برای بازدهی بهتر ممکن است بتوان چراغ های راهنمایی چند تقاطع یا کلیه تقاطع های یک مسیر را به طریقی به هم ارتباط داد و هماهنگ کرد. در سالهای اخیر به کمک روش های کامپیوتری می توان چراغ های راهنمایی تقاطع های قسمتی از شهر یا تمام شبکه ترافیک شهر را به هم ارتباط داد و هماهنگ کرد. این روش که کنترل منطقه ای ترافیک نامیده می شود، نیاز به مطالعات وسیع، دسترسی به تکنولوژی پیچیده و پیشرفته و صرف هزینه زیاد دارد.

همچنین چراغ های راهنمایی در سراسر جهان معمولاً از سه رنگ قرمز، زرد و سبز استفاده می کنند تا به رانندگان نشان دهند که آیا باید توقف کنند، به حرکت خود ادامه دهند یا احتیاط کنند. «علی حاجبابایی»، استاد مهندسی دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی (NCSU)، تیمی را برای طراحی یک سیستم ترافیکی سرپرستی می کند که نحوه واکنش خودروهای بدون راننده به علایم راهنمایی و رانندگی را بررسی می نمایند.

حاجبابایی به خبرگزاری آسوشیتدپرس گفته است پیشنهاد اضافه کردن رنگ دیگری به چراغ های راهنمایی و رانندگی– احتمالاً سفید – را دارد.

علایم راهنمایی و رانندگی چیزی فراتر از صرف ایمنی است. این علایم جریان ترافیک بهتری را ممکن می کنند و منجر به ازدحام کمتر می شوند و همچنین می توانند برای اقتصاد مفید باشند، زیرا مردم زمان و سوخت کمتری را در جاده ها تلف می کنند.

دکه روزنامه فروشی و چراغ راهنمایی در ایالات متحده، آوریل 1942

چراغ راهنمایی و رانندگی چه زمانی اختراع شد؟

اولین چراغ راهنمایی جهان در 10 دسامبر 1868 میلادی در میدان پارلمان، روبروی ساختمان پارلمان لندن در انگلیس نصب شد.

ازدحام فزاینده کالسکه ها در آن تقاطع خاص، آن را برای عابران پیاده در منطقه خطرناک می کرد.

بر اساس یک سیستم هشداردهنده، این چراغ راهنمایی و رانندگی برای کار به یک پلیس نیاز داشت. گاز از لوله ای در زمین برای تامین انرژی چراغ ها به مکانیزم آن وارد می شد.

این چراغ از دو فانوس گازی قرمز به معنای توقف و سبز به معنای احتیاط و توسط مهندس راه آهن، به نام «J P Knight» ساخته شده بود.

متاسفانه اولین طرح چراغ راهنمایی، شروعی سخت داشت. نشت گاز از لوله تغذیه زیر آن باعث انفجار در مکانیزم چراغ راهنمایی شد و پلیسی که آن را اداره می کرد، مجروح شد.

طرحی از اولین چراغ های راهنمایی در انگلیس

در پی وقوع این حادثه، چراغ راهنمایی به سرعت حذف شد و چراغ های راهنمایی به طور کلی برای 60 سال آینده ممنوع شدند. اما این چراغ ها سرانجام در سال 1929 پس از اختراع سیستم هشداردهنده سه قسمتی در سال 1921 به خیابان های انگلیس بازگشتند.

اولین چراغ راهنمایی که با برق کار می کرد در سال 1923 میلادی توسط «گرت مورگان»، مخترع آمریکایی آفریقایی تبار اختراع شد. او سرانجام طرح خود را به قیمت 40 هزار دلار به جنرال الکتریک فروخت.

در حال حاضر حدود 9 میلیون نفر ساکن ناحیه بزرگ لندن هستند. میدان پارلمان نیز هم اکنون شلوغ ترین نقطه پایتخت انگلیس محسوب می شود.

چراغ های راهنمایی جدید در انگلیس در سال 1931

چرا چراغ های راهنمایی دارای سه رنگ قرمز، زرد و سبز هستند؟

اولین سیستم رنگی مورد استفاده در سیستم های علایم راهنمایی و رانندگی بر اساس سیستم چراغ های ناوبری مورد استفاده در کشتی ها در دریا بود.

با استفاده از چراغ های قرمز و سبز، خدمه کشتی های نزدیک می توانند فوراً تشخیص دهند که یک کشتی در کدام جهت حرکت می کند.

رنگ زرد مورد استفاده در چراغ های راهنمایی مدرن تا سال 1921 استفاده نمی شد که در نهایت مخترع ویلیام پات چراغ راهنمایی سه رنگ را معرفی کرد.

این نوآوری یک چراغ زرد به معنای «احتیاط» را به سیگنال های قرمز و سبز موجود اضافه کرد که به رانندگان سیگنال می داد که چراغ ها در شرف تغییر هستند و به آنها هشدار می دهد که سرعت خود را کاهش دهند.

چرا اکنون در چراغ های راهنمایی و رانندگی به رنگ چهارم نیاز داریم؟

به گزارش «الجزیره»، انسان ها و خودروهای خودران هنگام تفسیر سیستم های روشنایی از مجموعه های مختلفی از نشانه های بصری استفاده می کنند. رنگ های مختلف – که گاهی اوقات چشمک می زنند تا نشان دهند که تغییری قریب الوقوع است – برای مغز انسان بهتر عمل می کند، در حالی که یک تک چراغ برای اتومبیل های خودران کاربردی تر است.

بنابراین، چراغ چهارم – به احتمال زیاد رنگ سفید – به نفع خودروهای خودران اضافه می شود. نور سفید توسط یک خودروی خودران به عنوان دستورالعملی برای «ادامه دادن، مگر اینکه دستور دیگری داده شود» تفسیر می شود.

حاجبابایی، استاد NCSU، توضیح داد: اگر چراغ سفید فعال است، فقط خودروی جلوی خود را دنبال کنید.

چه انواع مختلفی از سیستم های چراغ راهنمایی وجود دارد؟

اگرچه انواع مختلفی از فناوری سیگنال های ترافیکی وجود دارد، اکثر سیستم های ترافیکی به دو دسته تقسیم می شوند: علایم ترافیکی که بر اساس یک برنامه زمان بندی ثابت عمل می کنند و علایم ترافیکی که می توانند زمان بندی را بر اساس حجم ترافیک تنظیم کنند.

برخی از مدل های مختلف علایم راهنمایی و رانندگی عبارتند از:

علایم ترافیکی زمان ثابت: این علایم بر اساس حجم ترافیک نیستند. برنامه ریزها زمان بندی هر مجموعه از چراغ ها را بر اساس تحقیقات کلی تنظیم می کنند که ترافیک را در زمان از پیش تعیین شده به جلو می برد.

تشخیص علایم راهنمایی و رانندگی: همچنین به عنوان «علایم ترافیکی فعال» شناخته می شود، اینها با دستگاه های تعبیه شده در جاده کار می کنند که حضور و حجم وسایل نقلیه منتظر در یک تقاطع را تشخیص می دهند و سپس با علایم راهنمایی و رانندگی همگام می شوند که نشان می دهد چه زمانی ترافیک باید حرکت کند یا متوقف شود.

علایم راهنمایی و رانندگی فعال شده توسط عابر پیاده: این علایم از طریق یک دکمه فشاری دستی یا حسگر فعال می شوند که عابر پیاده را در گذرگاه شناسایی می کند و چراغ ها را تغییر می دهد تا ترافیک را متوقف کند.

پایان خبر آیت البرز